poetry
Als leden hun werk willen toevoegen, laat het ons dan weten
Een gedicht voor MEI
van lid Tyler Heart:
Altviool en de dirigent
Ik herinner me dat je binnenkwam
met niet eens een tweede blik,
me niet opmerken
zie me daar niet staan
niet open voor romantiek.
Ik staarde open,
naar buiten staren
recht in jouw richting starend,
bijna gehypnotiseerd,
in trance achtergelaten,
mijn hart smeekt je
voor slechts één kans.
Iedereen was omver geblazen
met je auditie,
jezelf de rol winnen
samen met mijn hart blootstelling,
stond op de bestickerde plek
je hebt een soort ontsteking veroorzaakt.
Het was zo gemakkelijk voor mij om ja te zeggen,
toen ik je contract tekende
net boven de stippellijn,
direct onder uw adres.
Ik herinner me dat ik een beetje trilde
terwijl ik probeerde er geen rommel van te maken.
Ik denk niet dat je het ooit echt wist
hoe ik me echt voelde,
zoals je op de een of andere manier probeerde te negeren
deze kaarten die we hadden gekregen.
Misschien was het het orkest?
of ik smeek je terwijl ik kniel.
Als ik het duidelijk kon zien
waarom kon je het dan niet ook zien?
Ik de dirigent,
Jij de altviool,
mijn altviool met wazig zicht,
opnieuw blind voor genegenheid
waarvan ik me oprecht voelde.
Je hebt me nooit teruggebeld,
tussen matineeshows en muzikanten in
Was het dat je niet vrij was?
in plaats daarvan toegewijd aan iemand anders,
ik zat hier met mijn vermoedens
nadenken of het wel de bedoeling was.
Ik verbleef hier zoveel nachten
in de hoop dat je terugkomt,
in de hoop dat je het licht zou zien
het licht van elke kaars, ik heb gebrand
mijn vlam op de een of andere manier in vuur en vlam
mijn hart, hoe het zo woest verlangde.
Het geluid van hoe het tokkelt
en hoe het klopt in de tijd,
de trilling van de keteltrommels
en hoe de buisklokken nog steeds luiden,
comfortabel gepositioneerd tussen beide longen
voor jou rijmen mijn woorden op de een of andere manier altijd.
En nu zie ik hoe de dingen heel anders zijn,
We waren nooit een tweedelig
nooit een duet
nooit een ensemble,
iets prachtigs hebben bedacht,
Ik zie nu dat een dirigent alleen staat,
hij speelt voor release
hij speelt om te vergeten
hij bepaalt het tempo
de standaard
het tempo en de beat,
Ik ben nog steeds significant
als ik alleen sta
en blijf met mijn voeten tikken.
A poem for APRIL
poem from member Tyler Heart:
Eros
Oh tired weeping man before me, has’t one become so over fed with such hefty emotion, enough to soften ones heart?
I recall some time ago, a man who was hardened to all feeling, not wanting to owe his life to another for the sake of love but yet here I see before me a once dominant male, now buckled over with such lustful heartache.
Maybe one has’t had his heart melted over fire of red, now alight with such passion that he has forgotten his former self. I would say that this fellow of old is now a fella of new.
For the love this person has’t given you has’t surely given thee yet more dimensions. As I see before my eyes, this man is now ready for the world but what if the world is not quite ready for him.
Tyler Heart
A poem for March
from member Tyler Heart:
Bobbin the Hip Hoppin Robin from Wapping
This is the story of Bobbin the Robin,
often seen in his home town of Wapping making a living by robbing or plotting.
He’s a clever little Robin,
always on the go, not used to stopping.
He often flies across the world globetrotting or at the wheel whilst super-yachting.
Life for a bird like this is actually pretty shocking, even when flocking within season between Hocking, Wapping and that other place, Thingamabobbin.
It’s the life of the Hip Hoppin Robin, known for his dancing and lockin’, spending his nights rockin n bopping whilst inside some drunken lock-in, body poppin’!
But there was this one morning when he awoke and his head was throbbin’, for on his way home the eve before he came to a stopping, as he became tangled up in his neighbours silk stocking!
He slipped, tripped and fell upon his noggin’ and upon dropping he took quite the clobbering, left dizzy, in a daze and slobbering.
Poor Bobbin the Hip Hoppin Robin was left with a great big lump upon his Toppin’. His leg was hurt which left him hobbling, how this had happened was quite mind boggling he thought to himself as he stood up vomiting. Gone was that modelling career he had been promising.
When the wife woke up and noticed, she was sobbing and gave Bobbin a throttling and when he went outside, he saw the other birds eavesdropping and gossiping.
So Bobbin puffed out his chest & went jogging, just far enough to do the shopping, spluttering yet courageous and coughing.
Each day that passed over in Wapping, he would spend cleaning and mopping. He would train with weights, jumping, lifting & dropping.
Not even the time had he been clocking’.
One thing for sure about Bobbin the Robin is that he was determined to beat the coffin and for now he was a changed bird, found in the kitchen chopping or on Instagram photoshopping.
The fall had taught our Robin to just move forwards whilst nodding’, and for us all to remember the story of Bobbin the Hip Hoppin Robin from Wapping.
.............................................................................................................................................
